7.
Διαφέρεις. Θα ζητήσουν να ριχτείς στην πυρά
Και να ομολογήσεις και αυτά που δεν έκανες.
Στον αιώνα τον άπαντα ανήκουν οι απολογίες σου· τι
κρατάς
Και τι αποδίδεις στον αέρα να το πάρει
μακριά και ανεπίστρεπτα; Τώρα
Μια πρόκα σχίζει την σανίδα και απ’ την συνείδησή
σου συγκρατά
Το πιο ωραίο: ξέρεις
το σχήμα που απλώνει και
Συμπεριλαμβάνει τον κήπο, το μεγάλο λιβάδι, τον
ουρανό
Και περισσεύουν των κατοικιδίων του νου σου οι
δεξιότητες.
Η αίγα της μυθολογίας σου βελάζει, το άλογο
Χλιμιντρά και των πουλιών τα τιτιβίσματα
Σκαρώνουν συναυλία μετ’ αγγέλων.
Ο καιρός περνά. Θα καταλάβουν αργότερα
Τι επιχείρησες. Σοφό το φως που διασκορπίζεται
επάνω στην καλντέρα και
Ξεπλένει την οργή απ’ το ηφαίστειο.
Για το λευκό που δεσπόζει ολόγυρα σκαρώνεται ωραία
ο μύθος.
Στο γαλάζιο απομένει μία ζυγαριά που κάνει
ακριβοδίκαιη την κάθε απόφαση.
Εγώ, εσύ και ο απέραντος ορίζοντας.
Ας μας δικάσουνε για διακεκριμένη αθωότητας
προσήλωση!
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
Οι Τρελοί -σαν και του λόγου μας-επιλέγουν τον Δικαστή τους, Στρατή..
Κανένας Δικαστής πιο αμείλικτος από το ίδιο το Ποίημα... μας δικάζει ατέρμονα με την κάθε ευκαιρία Ανάγνωσης..
Καλημέρα από μία εσωχώρα που βρυχάται...
Κάκια…
Κλείνω τα δάχτυλα και πιάνω πάντα σύννεφο. Μπορεί να συνήθισα να ζω με ουτοπίες. Και τα χωράφια των ονείρων μου –όσα απ’αυτά είναι ποτιστικά-γεμίζουν ηλιοτρόπια και καλαμποκιές.
Κάπου ανάμεσα είναι μια παλιά καλύβα. Στο ποταμάκι απόμερα. Ξημεροβραδιάζομαι να αγαπώ τις λέξεις και να παίζω με τον άνεμο.
Γράφω, διαβάζω, αναστατώνομαι.
Μου οφείλει η ζωή κι εγώ την ευχαριστώ.
Όπως το σκέφτομαι είμαι έξω απ’όλες τις πραγματικότητες.
Εμμονικά.
Την καλημέρα μου συντρόφισσα παρά τις αναζητήσεις!
... πόσο βαθυστόχαστη και η απάντηση... τόση ειλικρίνεια που οι ποιητές
ταράζονται...
Να είστε καλά, Ρεφλέκτιον και Στρατή μου.
Έστω και αργοπορημένη...
σας απολαμβάνω.
Καλό Μήνα, Υιώτα
"αστοριανή", ΝΥ
Δημοσίευση σχολίου