Στο μηδέν…

Έσβησαν όλα. Σαν να χαμήλωσαν οι μουσικές

και λοξοδρόμησαν τα αρχέγονα άστρα.

Στον αιώνα φορτώθηκε η ευθύνη.

Το τόξο τανύστηκε. Τα βέλη του

σημαδεύουν την νύχτα. Χούφτες χούφτες η σιωπή

σκορπιέται ολόγυρα. Σαν μια ομίχλη

που κρύβει τα πάντα.

                                 Ο καιρός των απολογισμών. Γράψε

στο σκοτεινό τεφτέρι σου τα βερεσέδια που χρωστάει μια καρδιά

για το φιλί

και για το λαύρο άγγιγμα.

                                      Εδώ θα μείνω. Κάτω από τον λαυρεωτικό ουρανό, τους γερμένους φοίνικες, την απουσία

του θορύβου της πόλης. Εδώ. Στο σύνορο της μέρας που πονάει. Στην προσμονή

για κάτι που δεν είναι πιστευτό. Εδώ.

Στην οξεία συνείδηση, στην περισυλλογή μου.

Η ζέστα λύνει τους αρμούς. Σ’ αυτήν την αποκάρωση

το όνειρο με βρήκε,

δίπλα στην αγιασμένη θάλασσα.

Κι η αρμύρα

που έτρεχε επάνω μου να σμίξει με του ιδρώτα την σταγόνα

σχημάτιζε τον χάρτη του καημού στο στήθος μου. Εδώ.

Στο μέτρο που όλα τα μετράει.  Στο μηδέν του μηδενός.