Εικόνα σαν η αληθινή…

Περπατώ κάτω από τα λυρικά φεγγάρια σου

Εγώ ο αδαής κι ο μόνος

Στηριζόμενος πάντα στα λόγια σου

Θρηνώντας τις χαρές που χάθηκαν

Έχω δικαίωμα επάνω στην σελίδα

Σχεδόν την ξέρω σχεδόν την φαντάζομαι

Είναι αυτή που με αφήνει εκτεθειμένο

Πίσω απ’ τον ψηλό μαντρότοιχο

Στον κήπο με τις λεμονιές

Να χάσκει η μνήμη μου

Να είμαι τιποτένιος

Να έχω γνώση ως φύλακας

Να το κατανοώ

Εσύ να σιγοτραγουδάς και να αποκοιμιέσαι

Στην αιώρα, κάτω απ’ την φτελιά

Το κοτσύφι να ξεκλειδώνει το στήθος σου

Κι απ’ την θηλή να βγαίνει γάλα ουσιαστικό

Για να βυζάξουν οι χίμαιρες

Αγαλματένια μου

Ντροπαλή μου μαινάδα

Που τείνεις με την σιωπή σου να γίνεις

Μια θάλασσα ονομαστή που την αγαπούν τ’ ακρογιάλια..