Ποίημα εν τη γενέσει του και τη θανή του…

Ανάμεσα σε αυτά που τέμνονται κι αυτά που συναντιούνται

στο σημείο μιας αστραπής, ο καλπασμός

των γεγονότων τίποτα να μην υφαίνεται αιώνιο, πίκρα

χωρά στις ψυχές,

η λύπη εισβάλει

παντού, μια μελαγχολία

βάφει τον εγωισμό με το κατράμι του πόνου

πίσω από τις τζαμαρίες που οι λυπημένοι κοιτούν

τον κόσμο να περνάει

πατάς με πατώ σε στο όψιμο καυτό καλοκαίρι.

Κι η ζεστή μόλις απουσία που αποτυπώθηκε

επάνω στον φλοιό του δέντρου που στο μεσημέρι ράγισε

και ρυτιδώθηκε

σαν η επιδερμίδα ενός ηλιοκαμένου αγρότη,

στο τρανό βάθος

ενός ποιήματος που αυτοσκαρώνεται

από το τίποτα κι από το όλον

για να ταφεί δημοσία δαπάνη στην συνείδηση

ενός ανώνυμου πλήθους

που ρέπει προς την συσκότιση του ενστίκτου

και των ελπίδων..

Το βρήκα αιματοβαμμένο και το κράτησα

αγκαλιάζοντάς το που σφάδαζε,

σφαγμένο

από την λάμα της αδίστακτης πραγματικότητας…