Το ποίημα…

Σχηματίζονται νεροσταγόνες γόνιμες πάνω στα φύλλα και ο ήλιος

τις λογχίζει περίφημα-

Το πρωινό λάμπει μες τον αέρα και τα τιτιβίσματα ενορχηστρώνουν κάτι από κείνο που ξέρω-

Οξυγόνο βαρύτιμο κατακλύζει τα πέριξ-

Η οθόνη σχίζεται σε γραμμάτια που εξοφλούνται μετά-

Στον χρόνο που έρχεται το κολασμένο μεσημέρι.

Τα σχήματα αποσχηματοποιούνται και ρέπουν προς την ευθεία γραμμή

ενός αισιόδοξου πόθου.

Την ώρα που το εικοσιτετράωρο ανοίγει τα φτερά του και

μεγαλύνεται, σαν πεταλούδα που ζητάει παράδεισο..

Στο βάθος και στο ύψος του.

Την προσμονή που έχω δεν θα τηνε σώσεις Ζέφυρε που κλέβεις πικροδάφνης άνθη και στολίζεις το σαμάρι του όνου Ιουλίου-

Καίγομαι στον ασβέστη του μικρού μεσημεριού, τα σπαθόχορτα περιγελούν την αψάδα μου-

Η θάλασσα λάμπει, η Μεσόγειος

προσγειώνει τα γλαροπούλια στο φαιδρό λευκό της κατάστρωμα-

Όπου κοιτάξεις, ένα κύμα που μαρμάρωσε, το ποίημα…

Κατάγομαι από την αυγή της χαράς, των πραγμάτων!