Στον ήλιο φέρε με…

Στον ήλιο φέρε με, αντίκρυσέ με

κάτω απ’ το ρητό φως

εκεί που οι νομοτέλειες πια δεν ισχύουν και η κάψα

του καλοκαιριού βάφει το στόμα με του σμέουρου την ερυθρότητα

να χαρούν τα επιφωνήματα και να χαρεί

η δόλια καρδιά. Στον ήλιο

φέρε με- στην ανάγνωση

της αρετής, στην ηθική

που δεν αμαυρώνεται,

στην πτυχή του ανέμου που μέσα της

ξεδιπλώνονται τα κελαηδίσματα των πουλιών και η

μέρα μου θυμίζει της Σερβίας τοπία, στον ουρανό

που σκουντουφλάν’ μέσα του

οι γέρικοι πλάτανοι και οι καλόγνωμες λεύκες- στον ήλιο

που αφήνει τον λυρικό του οβολό να πέσει

στον κουμπαρά μιας φθίνουσας μελαγχολίας..