Οίκαδε out…

Λήγουν οι σκέψεις, αν δεν τις χαρείς, λήγουν απεγνωσμένα.

Στα ορυχεία του καλοκαιριού βρίσκεις το κοίτασμα που έλειπε

από το πάζλ της καρδιάς σου.

Προσθέτω τις επιθυμίες σου στις δικές μου και ένας κόσμος ηθικός ξεπροβάλλει

που γίνεται σαν σύννεφο καρυκευμένο με το ροδαλό

χρώμα που έψαχνες.

Τι ζωγράφιζες τότε και τώρα

έμεινε ένα σκαρίφημα που το καταλαβαίνει μόνο η μοναξιά κι εσύ το μπλέκεις με αγωνία και όνειρα;

Οίκαδε μάλλον. Η σκηνοθεσία πέτυχε.

Δεν έχουμε καιρό να πούμε αυτά που πρέπει.

Ας ζήσουμε

αυτά που έμειναν με σθένος και περιεχόμενο ποιητικό…