Μικρός απολογισμός…

Τα ταξίδια που έκανα σπάνια ήταν αναψυχής. Συνήθως ήταν οδυνηρές χιλιομετροβασανίσεις που όμως πλούτυναν τα μάτια μου αν και, πολλές φορές, κούρασαν το κορμί και την καρδιά μου. Ας είναι!

Δεν είναι για όλους οι απολαύσεις. Κάποτε το δέχτηκα. Δεν δέχτηκα όμως να μην μπορώ να αποταμιεύω αυτόν τον ήλιο όπου και να μου εμφανιζόταν στο θέατρο του ουρανού, σε όποια χώρα - και αυτούς τους κάμπους, αυτά τα βουνά, τα δέντρα, τα ποτάμια, τα νερά, ακόμη και αυτά τα κοιμητήρια λίγο έξω από τις πόλεις, που μου δίδασκαν μην μιλώντας –κατάλαβα περισσότερα μες τις σιωπές παρά στην φλύαρη φασαρία.

Πώς να το πώ; Έχω εγκαταστήσει μια ανεπανάληπτη κάμερα μες τον νου μου που δεν χάνει κανένα ζωηρό στιγμιότυπο από την καθημερινότητά μου και από τον χορό των μετακινήσεών μου που με κάνει να ζω φανταστικές πραγματικότητες.

Μιλώ στην κυριολεξία με τα δέντρα, με τα πουλιά, με την γη- η φυσιολατρία μες τους στίχους μου είναι η πλατφόρμα που πάνω της εδράζεται όλο το οικοδόμημα της οποιαδήποτε σκέψης η συναισθήματος..

Με ποδηγετούν οι στίχοι. Κάπου τους προφταίνω και κάπου τους χάνω όταν το ποίημα αποκτά φωνή και σάρκα μετουσιώνοντας αυτά που υποστηρίζονται μέσα μου από μια εικονολατρία που δεν παύει..