θα είσαι εκεί…

  

Θα βρω μια συλλαβή νερού και θα σε κλείσω

Ατόφια, διαρκούσα, ιριδίζουσα

Πίσω από τα θερινά καταλύματα του καλοκαιριού, στον λοφίσκο

Με τα πεύκα και των κυπαρισσιών τις επάλξεις

Αρτέμιδα των θρύλων μου, κόρη μελένια

Θα βρω μια υπεροψία να ταιριάζει στων ματιών σου το ύφος

Μια συντελεσμένη αθωότητα που κρατάει ο βυθός

Της θάλασσας που τον πλουτίζουν τα κοράλλια

Ευκίνητη αύρα του αισθήματος, βαφτισμένη μελαγχολία των μοναχικών

Θα βρω ένα λεξικό που να διαβάζει λέξεις έρωτα η καρδιά σου.

Και στην αιχμή του πόνου όταν έρθουν τα γεράματα

Θα βάλω το παυσίλυπο γέλιο σου, να αποδομεί την τρομάρα

Μπρος στου θανάτου το μαρτύριο – θα είσαι εκεί

Που η ζωή είναι μια θέληση σπουδαία που λιμάρει

Το ατσάλι της καθημερινότητας. Εκεί

Που τα ποιήματα έχουν άλλη ουσία

Και μας μιλούνε κατευθείαν στην καρδιά…