Συν χάριν…

Το ποίημα πήρε μονοπάτι το απόγευμα..

Σκαρφάλωσε, πάνω στα βράχια, ως την κορυφή

που χαίρεσαι να βλέπεις το ηλιοβασίλεμα.

Ήτανε γελαστός ο κάμπος, τα χόρτα του

σαν τούφες κυκλοθυμικές ανέμιζαν

κάτι φορές μες τον αγέρα.

Πίσω απ’ τον φράχτη, κατηφόριζε

για το παλιό της σπίτι η αγρότισσα.

Αγκυροβολημένο ανάμεσα στα λεμονόδεντρα και τις ιτιές.

Ο σκύλος γαύγιζε. Δεμένος

στον πάσαλο μιας σιγουριάς.

Κάπου ακούγονταν το νερό που κουρνέλιζε μες το ρείθρο

ξεδιψώντας του περιβολιού τις εξάψεις.

Ζέστα σαν εκτροχιασμός.

Στο ρυάκι που φτήνυνε,

τα βρύα έπαιζαν με την κίνηση κολλημένα

στον πάτο μιας δικής τους ανάγνωσης.

Όλα απλά. Αντιγραμμένα

από το περιβόλι του Θεού.

Τα είδα τα προκάλεσα να μου μιλήσουν τα απορρόφησα

σαν η γη την σιγανή ψιχάλα και μες την καρδιά μου

βρήκαν τα χρώματα να ξαναγεννηθούν.