...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

21 Ιουλίου 2014

Του τοπίου ο πόνος…





Σημείο μηδέν. Ευκίνητος θάνατος. Όλα απομυζούν αθανασία. Κι όμως
Ο Λόγος από σιωπή συνοδεύεται. Μετά το μεσημέρι
Τα δέντρα κρούονται από μια ριπή που δυναμώνει την ζέστα
Και λυγίζουν όπως παραμυθένια εκμετάλλευση
Της ομορφιάς και του φωτός.
Λείπω. Κανοναρχεί ο ήλιος. Τα φυτά θέλουν το νερό που καλπάζει.
Το φίδι κουλουριάζεται κάτω απ’ την φυστικιά. Ο σκύλος ξάπλωσε λαχανιασμένος.
Το λεωφορείο ακολουθεί την ίδια του διαδρομή. Κάτω απ’ τις ελιές ένας στρόβιλος συμμαζώνει τις αναμνήσεις μας και τις σκορπά
Στον αθώο λοφίσκο..





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου