Του τοπίου ο πόνος…

Σημείο μηδέν. Ευκίνητος θάνατος. Όλα απομυζούν αθανασία. Κι όμως

Ο Λόγος από σιωπή συνοδεύεται. Μετά το μεσημέρι

Τα δέντρα κρούονται από μια ριπή που δυναμώνει την ζέστα

Και λυγίζουν όπως παραμυθένια εκμετάλλευση

Της ομορφιάς και του φωτός.

Λείπω. Κανοναρχεί ο ήλιος. Τα φυτά θέλουν το νερό που καλπάζει.

Το φίδι κουλουριάζεται κάτω απ’ την φυστικιά. Ο σκύλος ξάπλωσε λαχανιασμένος.

Το λεωφορείο ακολουθεί την ίδια του διαδρομή. Κάτω απ’ τις ελιές ένας στρόβιλος συμμαζώνει τις αναμνήσεις μας και τις σκορπά

Στον αθώο λοφίσκο..