Η δίκαιη πέτρα…

Τόσο δίκαιη πέτρα που και τον ύπνο μου αυτή τον μερίμνησε..

Σηκώνοντας ντουβάρια σαν η ανάμνηση επάλξεων.

Τόσο αθώο σκαρί που πλέει μέσα στους αιώνες..

Τις τελείες μου μετρώ και σε βρίσκω που σκηνοθετείς

Τον οίκο μου, στιβαρό λεχθέν του πλανήτη

Και αποτρέπεις τους κινδύνους, όλη μέρα αποθηκεύοντας

Κάψα του ήλιου και του τζίτζικα η φωνή, μαγγανικό δώρο

Για έναν θεό και μια θεά αποφασίζοντας.

Για τον οίκο μου κάτω από τον μέσο όρο της φωτιάς

Μεριμνώντας.

Το φεγγάρι σε ξεπλένει από τα αίματα των τιτάνων.

Μακριά ακούγονται τα νερά.

Μια φυσαρμόνικα από το λυπημένο παιδί που κοιμηθήκαν οι γονείς του.

Μακριά ο πόλεμος.

Τόσο δίκαιη τόσο ακατέργαστη αθωότητας πέτρα…