Προσωπικό μανιφέστο μιας Άνοιξης…

Μικρός είχα έναν μεγεθυντικό φακό. Προσπαθούσα 
να μεγαλώσω τα πράγματα. Μου άρεσε. Το μυρμήγκι 
γίνεται γίγας – το λουλούδι δεν χωρά

μες το τρίτο νέο μου μάτι.

Ο θεός ανάβει μέσα μας ένα πυρ που, αν δεν το μεταφράσεις, καταντάει μαρτύριο.

Αγαπούσα το οικόπεδο με τα ξερόχορτα και τις ωραίες μολόχες.

Κάτι φορές υπήρξα φανατικός φίλος της Άνοιξης. Κάτι άλλες, 
ήμουν δύσπιστος, σαν ένα άγριο ζώο που δεν πιάνεται φίλος.

Πέρασαν τα χρόνια.

Έχουν αποτυπωθεί, πάνω μου, όλες αυτές οι αποθησαυρίσεις.

Τα μάτια μου χάρηκαν και η ψυχή μου ευφράνθηκε.

Τίποτα μέσα μου δεν είναι μπερδεμένο.

Το σύμπαν είναι ακράδαντα ποιητικό. Και μου ανήκει.

Εγώ, ο φανατικός των Ανοίξεων. Ο φίλος των φίλων.

Μυστικιστής που αφήνει την αράχνη να υφαίνει γύρω του 
έναν κλωβό που θα τον αποκόψει απ’ τον πνιγηρό του περίγυρο.

Πόσο το ξέρω!

Η εξουσία όμως είναι δίκοπη. Σαν κάμα που γυαλίζει απειλητικά.

Όταν συνηθίζεις την φαντασία όμως,  η πραγματικότητα 
σου φαίνεται γελοία και παιδαριώδης.

Όλα μεγεθύνονται παρ’ αυτά.

Πλοκάμια ενός Εγώ που υπερτράφηκε στραγγαλίζοντας τα ωραία.

Τα καθεστώτα οργανώνουν μια παράσταση για την οποία δεν υπάρχεις σαν ηθοποιός.

Εσύ ποιείς σε άλλον χρόνο, σαν τετελεσμένο μέλλοντα.

Όταν ανάγεται η πράξη σου στο ιδεατό, χρωστάς πολλά.

Αποφασίζουν άδικα οι κρατούντες.

Πίκρανε μάλλον κι η πατρίδα.

Αυτές τις συμπεριφορές αξίζαμε στον αιώνα;

Κάτι φορές, υπήρξα φανατικός φίλος της Άνοιξης.

Κάτι άλλες, 
ήμουν δύσπιστος…..