Τώρα, εσύ…

Από την μπαλκονόπορτα στον δρόμο,
η ζέστη σε καίει κι όταν φοράς το διάφανο νυχτικό σου,
οι θόρυβοι των αυτοκινήτων, αρπάζουν το βλέμμα σου

απαγωγή ενός θησαυρού που ανήκει

μόνο σε μένα.

Η ζήλεια μου είναι καμίνι - όπως κι ο εγωισμός μου..

Μ’ αυτά χτίζω την φυλακή σου και ψελλίζω

ερωτικά λόγια που σε κάνουν

σαν πεφταστέρι που σε κάποιον θα παραδοθεί.

Τότε αρχίζει το χορόδραμα της ψυχής σου,

σ’ αυτό το δωμάτιο

που τρυπούν οι πόθοι και

ζητούν λύτρα
για του κορμιού σου το μέλι..