Γράφουμε κυνηγώντας κατά πόδα την ανάγκη…

Αυτά που ειπώθηκαν έχουν τον φόβο να αρέσουν

στους ρομαντικούς,

εκεί είναι ο κίνδυνος - κι άντε

μετά να βγάλεις από το κεφάλι καθενός

το πραγματοποιήσιμο, το μη,

το πρέπον, το δεν πρέπον, τις επιταγές

που, ακάλυπτες, θα ψευτοκαλυφθούνε

από φορείς τις εξουσίας της μέσα μας. Εννοώ

πως όλοι μας γεννάμε θύλακες ερώτων- συγκινούμαστε

από φωτιές που είναι επικίνδυνες, ρέπουμε

προς ασυδοσία της Ομορφιάς, κτίζουμε

νεφελώματα

πάνω απ’ το χάος-

όπως να μας αφήνει γονιμότητα μες την παλάμη μία σιγανή βροχή

που κάνει επίγειο το Θείο Τραγούδι.

Έτσι, κρυφά, παντρευόμαστε

τις παλλακίδες των ονείρων μας-

χωρίς ειρμό

χωρίς επιφυλάξεις

εθελούσια παραδίνοντας στην φθορά

το μαραμένο κορμάκι μας..

Νυχτώνει τρέποντας το φως της φαντασίας σε φυγή.

Ξημερώνει λούζοντας τις ακτές στο ροδαλό παίγνιο της κατάφασης.

Γράφουμε κυνηγώντας κατά πόδα την ανάγκη να εκμυστηρευτούμε.

Χωράει το πνεύμα μέσα μας της δαιμονικής χαρούμενης πραγματικότητας..