Χωριό…

Μέσα στο φαρδύ παπούτσι της πεδιάδας έκατσε το χωριό.

Ο ήλιος πάνω του χίμηξε αναμερίζοντας τα σύννεφα και την αγρύπνια.

Απ’ το παράθυρο των βράχων όλα τα ‘βλεπα.

Τα λουλουδάκια αδέσποτα και άγρια μες τον οντά τους μου χαμογελούσαν.

Τα λουλουδάκια τα τεκμήρια της Ομορφιάς!

Κι είδα τα σύννεφα να παίζουν το αέρινο τρελό παιχνίδι τους κάτω από την επικράτεια του ήλιου

που ζάλιζε στο φως του την προσφυγή των ηλιαχτίδων που επαναστατούσαν.

Κάτω απ’ τον μετέωρο βράχο ο οίκος της ερημιάς όμορφος φάνταζε

Και σπίθιζε στεφανωμένος πορφυρή ανάσα του ηλιοβασιλέματος.

Μια ρωγμή στο κενό, μια υποψία δικαιωμένη

Που εμβρόντητη αφήνει την μοναξιά του σκηνοθέτη του Σύμπαντος.

Τόσα χρώματα μες το ένα, τόσες μουσικές

Απροσδιόριστες, όταν

Μολύβι πιάνω και χαρτί να διηγηθώ α δεν λέγονται.

                                                                         10  Ιούλιος 2014

Μέσα στο φαρδύ παπούτσι της πεδιάδας έκατσε το χωριό.

Ο ήλιος πάνω του χίμηξε αναμερίζοντας τα σύννεφα και την αγρύπνια.

Απ’ το παράθυρο των βράχων όλα τα ‘βλεπα.

Τα λουλουδάκια αδέσποτα και άγρια μες τον οντά τους μου χαμογελούσαν.

 Τα λουλουδάκια τα τεκμήρια της Ομορφιάς!

Κι είδα τα σύννεφα να παίζουν το αέρινο τρελό παιχνίδι τους κάτω από την επικράτεια του ήλιου

που ζάλιζε στο φως του την προσφυγή των ηλιαχτίδων που επαναστατούσαν.

Κάτω απ’ τον μετέωρο βράχο ο οίκος της ερημιάς όμορφος φάνταζε

Και σπίθιζε στεφανωμένος πορφυρή ανάσα του ηλιοβασιλέματος.

Μια ρωγμή στο κενό, μια υποψία δικαιωμένη

Που εμβρόντητη αφήνει την μοναξιά του σκηνοθέτη του Σύμπαντος.

Τόσα χρώματα μες το ένα, τόσες μουσικές

Απροσδιόριστες, όταν

Μολύβι πιάνω και χαρτί να σας διηγηθώ 
α κιόλας δεν λέγονται.