Του εαυτού…

Είναι μυστικά αυτά που ακούω, είναι

αντίρρηση μαζί και κατάφαση.

Όταν τα κοιτώ, δεν έχουν σχήμα αλλά,

κάθε φορά, παίρνουν σαν σχήμα ποδηλάτου που το καβαλικεύει

μια κοπέλα

όμορφη σα δόξα

και τραβά

κατά τον πέρα γιαλό.

Όταν νυχτώνει, η μουσική από τα μαγαζιά δυναμώνει και δεν χωρά στην σελίδα μου.

Γράφω αλλάζοντας τον ενεστώτα με τον μέλλοντα και έχω

φιλοδοξίες που με βουλιάζουν σε μια κόλλα χαρτί.

Είμαι τόσο συγκεκριμένος όσο ένα σκυλί που είναι υποχρεωμένο να γαυγίζει

την νύχτα έξω από τον ύπνο του αφέντη του..