Οπόταν έσω γνώση…

                                2.

Από εδώ έρχομαι· από την κόψη την τρομερή

Την αμφισημία των φαινομένων, από τον χρυσό αέρα

Της ευτυχίας· το μεσημέρι λούζει την άσφαλτο

του δρόμου με την αλουμινένια υπεροψία του· έχω κάτι εαυτούς

που μετά βίας ανακαλύπτω

Η ζέστα δεν εμψυχώνει τίποτα, τα τζιτζίκια τετερίζουν

Όσο ψηφίο μπόρεσα είναι ενός ψηφιδωτού η όψη που με εγκλωβίζει - 

Στα σοβαρά οι λέξεις δεν μου ανήκουν, ποτέ δεν το έκαναν

Πραγματοποίησα απίστευτα ταξίδια του μυαλού

Ο τόπος είναι πάντα διαφορετικός, ο χρόνος όμως πάντα αλλάζει

Τρυπώνοντας σαν αρουραίος στην ξυλοκαλύβα του ονειροπόλου

Στις παρυφές ενός κουρασμένου ορίζοντα

Όλα είναι κουρασμένα, οι αξίες είναι ακούραστες

Και λάμπουν μες το νυν σαν λάμες απειλητικές που δεν στομώνουν, μόνο

Κόβουν την θλίψη μονοκοπανιάς, μια στάλα αίμα

Πέφτει πάνω στου βράχου το ατσάλι και

Το ραγίζει, φυτρώνει πανώριο κυκλάμινο

Που στον αιθέρα μιλά των παραδείσων – τότε

Που οι συσκέψεις του ουρανού με την νύχτα

Στο απώτατο βγάζουν κι απόψε το σύνορο

Να λείπει της σελήνης ο εκστασιασμός και οι ερωτευμένοι

Να ψαύουν αφιλοκερδώς την πιο βαθιά πληγή της ανθρωπότητας

Αθάνατοι και τίμια πυρωμένοι…