Της σήμερα νύχτας…

Ξυπνώ μες το σώμα μου αλλά το σώμα μου λείπει.

Έξω απλώνεται ησυχία. Τι άφησε η ξαφνική βροχή

Άλλο από μια συστολή που καταλήγει πρόθεση

μελαγχολίας; Ο αέρας δουλεύει.

Μια υγρασία κίτρινη βάφει

Το βράδυ και το μοιάζει σαν κινίνο

Που απλώνει την χάρη του.

Ο χάρτης του κόσμου αλλάζει. Μελάνι

Που χύθηκε επάνω στο χαρτί και απλώνει

Απροσδιόριστα.

Το νερό στο ποτήρι σβήνει την δίψα.

Τα μιλημένα μας είναι φιλία που βάστηξε

Και δίνουν καλές εγγυήσεις.

Από ώρα σε ώρα το καθετί διαφέρει – σαν

Να μέθυσε η πλάση και το τρύπιο της θάρρος

Ξεχύνεται στο ντροπαλό φεγγάρι

που γίνεται κοίλο

και αβρό

κάτω από την μουσική των άστρων..