Μετά το ποίημα…

 Για τις αποδημίες που μου έτυχαν, ωραία επαφίεμαι

αλλά είναι ωραία κι η πλεκτάνη

του σκοταδιού

                     να περιβάλει όλων των σκέψεων τον πυρετό

ελπίζοντας πως θα νικήσει. Βρήκα

το λίθινο φωνήεν μου δαπανημένο

στην ζωή.

               Μετά το ποίημα, το τραγούδι

πάντα είναι. Τιμαλφές

απόκτημα

               που δεν το χαίρονται οι πολλοί

κι ούτε σε βάθος το κατανοούνε.

Θα βρέξει πάλι. Κλείνω παράθυρα.

Ακούω τα μπουμπουνητά. Συννέφιασε.

Πιάνει μια δυνατή ψιχάλα. Κάθε ύμνος,

σ’ αυτό το δάκρυ,

είναι μία λύπη αξόδευτη

που την τσιμπολογούνε τα πουλιά και την ραμφίζουνε

οι μέρες

που δεν σ’ είχα…