Της στάσης…

Ο χρόνος δουλεύει ανελλιπώς.

Σαν τυφλή χρυσόμυγα που πετά ολοένα

χωρίς κανέναν προορισμό.

Στον αέρα τσακίζονται οι χρυσαφένιες αχτίδες του ήλιου

και ζουν μια εκκωφαντική διάθλαση.

Από παντού την παρατηρώ.

Σαν οδοιπόρος που κάταπιε χιλιόμετρα που αναλογούν σε όλη την φυλή που κουράστηκε

και έμεινε καθηλωμένη μες τα παγωμένα σπίτια.