Με ξεπερνάει το τοπίο…

Με ξεπερνάει το τοπίο.

Κάτι λίμνες κοίλες σαν η κοιλιά σου

όταν ξαπλώνεις και

Κάτι βράχια δυνητικά, πολέμαρχοι

της ερημιάς..

Από ψηλά

Καμαρώνει ο ήλιος.

Αφουγκράζεται τις νομοτέλειές του ο θεός.

Κι ένας αέρας

Γαλανός και λευκός σπρώχνει τα βάσανα

ως την θύμηση.

Με ξεπερνάει το τοπίο.

Μία συστάδα δέντρων που αγαπούν το οξυγόνο και σου το χαρίζουνε.

Ένας αιθέρας να ξυπνούν κι οι πεθαμένοι και να σου επιστρέφουν

Την γνώση τους σε κάθε βήμα που βαδίζεις. Μια

Φωνή αδιόρατη, αντίλαλος που ήρθε απ’ την νύχτα

Όταν ο λύκος ούρλιαζε και της αγέλης ζήταγε την κάλυψη.

Μία ελευθερία που μετριέται πάνω στα κυκλάμινα που χαμογέλασαν

Ζωσμένα το μπαρούτι όσης μοναξιάς αντέχεις.

Τα νούφαρα που άργησαν να πουν τα μυστικά τους και

είναι πλοία φρύνων μες το ήσυχο νερό.

Με ξεπερνάει το τοπίο…