Οπόταν έσω γνώση…

                                 6.

Μια συνεννόηση που καταλήγει ασυνεννοησία και προστάζεται

Από αυτό που είναι η εποχή.

Η λύπη κολλημένη στο ταβάνι.

Όταν νύχτωσε μοίρασα τα ιμάτιά μου κι αποχώρησα.

Γυμνός καλύτερα σκέφτομαι. Γυμνός δεν έχω τσέπη για λύπη.

Το φεγγάρι είναι μια πρόνοια- όλο το φως του πάνω στα πεζοδρόμια

Διαχέεται· οι πεθαμένοι δεν το νιώθουν

Αλλά είναι μαγεία αυτό. Η νύχτα δικάζει

Πίσω απ’ τα λιγούστρα.

Ακούω τον εσωτερικό ρυθμό της. Ξέρω ποιός κλέβει την χαρά.

Όλα είναι εύκολα μετά – θα έρθει ο ύπνος

Σαν ένα φωσφοριζέ κουστούμι που σου το προβάρει

ο θάνατος- Μια αναίσχυντη πρόβα.

Πάντα είχα αντιρρήσεις για τα εύκολα. Μου

Κολλούσαν στρυφνά στο μυαλό. Για τις ισορροπίες που βρήκα

διήνυσα χιλιόμετρα ανισορροπίας.

Τώρα κομπάζω για ένα λυρικό Τίποτα.

Μπορεί και να το έχω μέσα μου, κομματιασμένο, ασήμαντο· να

Έχει για μένανε πολλαπλές σημασίες. Ίσως

Το κουβαλώ από μια εφηβεία που δεν πρόλαβε ν’ ανθίσει.

Μονόχνοτος. Η ειλικρίνειά μου αντικατοπτρίζεται

πάνω στον γλόμπο που

Πυρακτώνεται και εκτοξεύει αλήθειες

Που δεν σηκώνουν κουβέντα..