Ταιριάζω ένα τραγούδι που μυρίζει παρελθόν…

Ανασταίνω από το παρελθόν έναν στίχο

και τον πληρώνω ακριβά

και επώδυνα.

Ανασταίνω ας πούμε: ῾ …καλές διδασκαλίες αστεριών

φτάσαν’ τον ουρανό της νύχτας να ‘ναι επίγειος…῾ κι εκεί χωράς

Σοφία Ελένη Δήμητρα Μαριάννα Όλγα και Μαρία μου

κάτω από το σκέπαστρο της αγκαλιάς, να βρίσκουμε

τι απέμεινε από τους μύθους και

απ’ τα σενάρια της φουρκισμένης ιστορίας. Α

πόσο σφάλλαμε οι άνθρωποι!

Ακούσαμε το εγώ όσο δεν του έπρεπε·

ξύθηκαν πάλι οι πληγές, κλάψανε πάλι τα μάτια·

τώρα ταιριάζω ένα τραγούδι που ανήκει και στο παρελθόν

και για το μέλλον ούτε ένας δεν με πείθει-

εκεί

που βρίσκω την μορφή σας, ω κορίτσια χαμογελαστά,

να αντικρούει φαύλο καθετί αυτής της εποχής και να μου δίνει

λυρικό μέγα και έναυσμα    να νικήσω

τους δράκους πρώτα τους μέσα μου.

Στα όριά μου τα αληθινά να μείνω να περιχαρακωθώ

για όλα τα σεπτά μου αμυνόμενος!