Το δέντρο…

Το δέντρο πίνει το άγχος μου

γουλιά γουλιά. Χαμογελάει.

Μπορεί ν’ αντέχει σε όλα περισσότερο. Μπορεί

να υπερβάλει εαυτόν και να αποθηκεύει

άχρηστα πράγματα από εκείνα που εμένα και του καθενός

θα ήτανε βάρος.

Το δέντρο μορφάζει μες την λιακάδα.

Είναι μια νομισματική εκδοχή

της Φύσης που φθίνει.

Το δέντρο αναμασά τις προθέσεις του και μένει

με έναν σωρό αυταπάτες που

κάνουν το χώμα να φαντάζει επικό. Το δέντρο

με διδάσκει φωνές και φιλοσοφία

που μόνο τα πουλιά κατέχουν και οι μάγοι

άλλων εποχών..