Πιο σίγουρα και στο ίδιο τέμπο που το καλοκαίρι χρωματίζει
τις καστανιές
Δίπλα στο ποταμάκι, στον μειλίχιο τόνο που η γη μιλάει τα
παραμυθένια λογάκια της
Ένα σμήνος κουνουπιών κεντούσε τα σκυλιά που έσκυψαν να
πιούν
Ανάμεσα απ’ τα δέντρα λόγχιζε αλύπητα ο ήλιος..
Φωτογράφιζα. Όπως και πάντα, με τον νου μου φωτογράφιζα.
Οι ανταύγειες του νερού δίναν ελπίδα στην καρδιά μου.
Σιγούρεψα τις λέξεις και κράτησα τον όρκο της σιωπής
Προστρέχοντας στο ασύνορο σύνορο ενός αδιαμόρφωτου
ποιήματος..
Ιούλιος 2014
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
πολύ όμορφο.. όμορφες φωτογραφίες βλέπω κι εγώ.. απ' την ποίησή σου...
και το ποτάμι... ! ωραία φώτο...
καλό βραδυ, καλό μήνα... Στρατή!
"...όπως και πάντα με το νου μου φωτογράφιζα..." ΣΠ
...για να διαβαίνουμε στα μονοπάτια του αστείρευτου νου!
Στρατή μου,
απαίσιος καιρός, "έξω και... 'εσω"
με τον Ιούλιο να προχωρά τρελός και ψεύτικος...
Από
τα... τζιτζίκια... μέχρι τις προκλητικές σταφίδες στο καλάθι...
ευτυχώς
ανακαλύπτω μνήμες.
Φιλί του "...Αρθούρου" του τελο-τυφώνα...
μήπως και καλμάρει...
Υιώτα
αστοριανή, ΝΥ
Να είσαι καλά Παρασκευή-σ’ευχαριστώ·
Πράγματι διψώ για φωτογραφίες…
Υιώτα
Σιγά που μπορούν οι τυφώνες να μας πτοήσουν!
Το ξέρεις και το ξέρω καλύτερα.
Συνέχισε λοιπόν να αντλείς δύναμη και δίνε μας στίχους και ελληνικότητα..
Φιλί!
Δημοσίευση σχολίου