Του ονείρου και του ξυπνημού..

Για τα λυπημένα μάτια σου, η επικεφαλίδα των προθέσεών μου στενάζει.

Ο ήλιος τεκμαίρεται σαγηνευτικές ηλιαχτίδες

και τα λόγια σφύζουν από οφθαλμαπάτη και αντίφαση.

Με κοιτάς –σε κοιτώ. Αλλά και τί όνειρό ήταν αυτό το βράδυ

να με κυνηγούν κάτι μαύρες σκιές και να με φέρνουνε σ’ αυτά τα μέρη τα προγονικά της Μικρασίας

να μαθαίνω τον κόσμο αλλιώς;

                                                    Τρομάζοντας, ξύπνησα.

Ήταν εκεί ο παππούς μου, με το χοντρό, τσόχινο, παντελόνι του, την λιγνή σιλουέτα,

ανάμεσα από της εκκλησίας τα δέντρα, και

να μου διηγείται πώς ο άγιος του μίλησε

όρθρος ακόμη, και

του κόπηκε, μαχαίρι, η φωνή.

Και τον θυμόσοφο που ανέβηκε στα όρη

μισανθρωπήσας, σιγανά να μου μιλά

και να μου παίρνει όλον τον νου ο αέρας!

Σαν ξύπνησα

με άφησαν αγκυροβολημένο τα μάτια σου

στην γλυκιά θαλπωρή της θαλάσσιας ρέμβης.

Απάγγελλες ιάμβους που ο Ιούλιος θέλει.

Μαρμάρωσα.

Δεν είχα προθέσεις πια, ούτε αυταπάτες..