Έτσι εσύ…

Χορεύεις μες το αχνό φως και τα ίχνη σου γίνονται

πουλιά

          και άλλοτε σκιρτάς

                                      ευωδερή πεταλούδα

που αγγίχτηκε από του άνθους το δισκοπότηρο

παρακάμπτοντας την βεβαιότητα του θανάτου.

Ωραία φιλοσοφείς και παίζεις

                                             ζάρια μες τον αέρα!

Σε θαυμάζω κι εγώ

που φίμωσα τον καρπερό Ιούλιο μην μου αποδειχθεί μπερμπάντης.

Την νύχτα τινάζεις το κάρβουνο των αισθήσεων άσεμνα

από πάνω σου και αναζητάς

                                         δολερές παραισθήσεις.

Το αψέντι δοκιμάζοντας

                                    έως τον άσπρο πάτο.

Ζητήματα λεκτικά που φέρνει η σελήνη!

Και η χορογραφία σου αδιάλειπτα να συνεχίζεται,

ρυθμό κρατώντας

                            τ’ άστρα.

Ος είμαι κι α είσαι, η αναζητούσα κάτι πέρα απ’ το Ορατό και μας το δίνει

με δόσεις και τσιγκούνικα η πραγματικότητα…