Η πορφυρή χορεύτρια!...

Πολύ τσαλακωμένα τα απογεύματα.

Στην πρωτεύουσα που αγαπά να αδειάζει

από πεζότητα και να ζητά μια έμπνευση ραφινάτη.

Στην οθόνη χορεύεις,

κόκκινη καταιγίδα που πληρώνει μετρητοίς

τα ωραία τσαλίμια σου,

τα ερωτικά σου καλέσματα.

Σαν μια βεντάλια που ανοίγει σπρώχνοντας τον αέρα ολόγυρα, αειθαλώς

τονίζοντας των ματιών σου τα άνθη.

Πες μου τον τένοντα που βρήκε στον μυώνα την χορδή

που κρούεται και ήχο βγάζει

μάγο.

Πες μου που να σε μάθω εγκατέλειψα όλες τις γνώσεις μου και πήρα

την αρχή των όλων – να μπορώ να σε κατανοώ

Θηλυκή ψυχή που καις τα σωθικά μου ευδαιμονισμένα!