Μήπως του ονείρου;…

Ένα απόκοσμο φως

Από την μια μεριά της γέφυρας, κι από την άλλη

Μια σκιά που σπέρνει δυνατή μουσική, είσαι ή δεν είσαι

Σ’ αυτή την διάσταση, μετέωρος και νεφελώδης

Πνίγοντας μες τις λέξεις την λύπη σου.

                                                            Τότε

Που, το πρωί, περιμένεις μια αυτοκρατορική μέρα

Να ‘ρθει, κι ο κόσμος

στα ψηλά προσβλέπει στον ανεστραμμένο κήπο με τα τριαντάφυλλα, σημάδι

Ότι τίποτα δεν εγκαταλείφτηκε στην τύχη- ο αέρας

Μυρίζει σύνεση, τα περιστέρια κοντά θα πετάξουν

Στην αστραπή, κι ο ήλιος

Θα φέρει πάλι την χαρά του, προσκομίζοντας

αποδείξεις χαράς γι αυτό το εύπλαστο χάος..