Εφηβικό όνειρο…

Αυτά που υπακούουν σε μια άλλη θέληση μισά παραδομένα

στου ύπνου τις θαλασσοσπηλιές, μισά παραδομένα 
στο φως της εσπέρας, αργά

που χάνονται όπως να λιώνει από την ζέστα το παγάκι

στον καφέ κι εσύ να μου χαμογελάς πιωμένη αντιφάσεις και

πόθο.

Η Αττική φλέγεται κάψωσε δυνατά.

Τα τζιτζίκια της μαρτυρούνε τα πάντα.

Το ιδρωμένο μπλουζάκι μου αφήνει

το αλάτι του κορμιού να δραπετεύσει.

Της ψυχολογίας απόγευμα, της νωθρότητας.

Νερό πιο μπούζι στο ποτήρι και αναρωτιέμαι πόσο

κοστίζει ένα όνειρο που είχα όταν μεγάλωνα να βρω το ποίημα κάτω

από το μαξιλάρι μου…