Αμνησία…

Οι αρχαίες θεές ξεχνιούνται στους αιώνες·

Κι ας φωνάζουν μες από τα φατνώματα των βράχων +ελάτε+

+ελάτε- αυτή είναι η μέρα+..

Στην άκρη των χειλιών σου φιλοξενείται

μια καλόγνωμη θύελλα·

Το νόημα όλων, τεμαχίζεται σε μικρές εύπεπτες δόσεις·

Είσαι εσύ που αποτίναξες τον χαλινό και βυθίζεσαι

Σε μια αιθάλη έκπαγλης αστραπής.

Ο χρόνος ταριχεύτηκε μες την αγκύλη μιας φωτογραφίας-

Άγαλμα μιας χαράς που, δυστυχώς, δεν είναι πια.

Ήθελα ν’ αποσπάσω μια ομολογία

Που η σιωπή μόνο σου δίνει·

Ακριβή – όπως αυτή που καταφέρνουν οι ερωτευμένοι

Που αυτοπυρπολούνται ωραία ανέμελοι.

Έφερες το έγκυρο φως ως το ηφαίστειο των στίχων.

Το μέταλλο του γέλιου σου αχάραγο σαν

Κοπίδι που για την κόψη κομπάζει·

Το μέταλλο που είσαι, γυμνή θύελλα που γδύνει

τις επιθυμίες κι ακολουθεί

μονοπάτι της έκφρασης. Ή αυτές

(που οδεύουμε και που τις πολεμάμε)

Τις κρύες μέρες να μην πάρουμε στα σοβαρά

Την στεναχώρια μας.

Το καθετί όταν γερνάει είναι σκουριασμένη θέληση.

Και όταν εθελοτυφλώ για κάτι που με πλήγωσε και που το αποδιώχνω

Προσπαθώ να μην μ’ αγγίξει της μελαγχολίας η τσούχτρα-

Χτυπάει σε τόνο εφικτό το ένστικτο απόψε φεγγάρι.

Θεέ μου!

 

                                               20 Ιουλίου 2014