Οπόταν έσω γνώση…

                               

                                  3.

Η νύχτα κρεμά τις θυελλώδεις ανησυχίες της στου φεγγαριού την αριθμητική.

Η πλεύση κάπου στραβώνει.

Τα κατοικίδια ανήκουν πλέον στον ουρανό και φεύγουν

καβαλικεύοντας καθένα κι ένα άστρο.

Στις γλάστρες τα λουλούδια που με αιχμαλώτισαν παίρνουν βαθιά ανάσα λύνοντας το αίνιγμα.

Η πόλη ακόμα κοιμάται.

Ακούω την σιγή των κοιμητηρίων και την φιλαρμονική μπάντα των πεθαμένων.

Ακούω τον θάνατο.

Στα περίπτερα της αγρύπνιας αγοράζει τσιγάρα η παλλακίδα του καλοκαιριού.

Όση ζωή ανήκει στο φως, η λύπη την πολιορκεί κάνοντάς την σπουδαία ανάμνηση.

Ξέρω ότι με τον καιρό δυσκολεύω.

Είχα περισσότερο γλαφυρή όψη όταν η εφηβεία με φλόγιζε.

Οι αγάπες μου παίζουνε φυσαρμόνικα ως τα χαράματα.

Μια συμφωνία ορατού κι αοράτου..

Μια συμφωνία ειπωμένου κι ανείπωτου.

Σε χρόνο μηδέν έρχεται η σκευωρία του σκότους.

Οι νυχτερίδες αμολούν το κίβδηλο γινάτι τους πάνω στης γης την κοιλιά, κάτω

από τον ουρανό της σοφίας. Με πτήσεις μαγικά εγωιστικές.

Οι πυθίες του φεγγαριού ζητούν πολλά αργύρια για να μαρτυρήσουν τις προθέσεις ενός σκοτεινού θεού.

Μετά σωπαίνουν. Λαμβάνουν χώρα οι αυταπάτες…