Ω άνθρωπε!

Ανάμεσα στα κρύα καταστραμμένα τσιμέντα

Η ζωή πετάει το τόπι της, η ζωή

είναι μια ελπίδα βροτή και ευδόκιμη. Αυτός

Που νιώθει από σύγκρυο του πολέμου

Κρύβει στις τσέπες του δυο καραμέλες για τα πιο μικρά παιδιά

Αυτά που θα γλυτώσουν από του πολέμου τις οβίδες.

Τα πάντα κείτονται ραγισμένα – είναι αγρίμι ο άνθρωπος

Ποιός το ‘ξερε ότι έχει τόσο άπονους οστεοθλάστες;

Ο ουρανός δεν κρύβει την μεταφυσική του αγωνία

Είναι μπαρουτοκαπνισμένος και βαρύς

σαν νόμισμα που κάποιος το ‘χει ξοδέψει.

Περνούν αεροπλάνα- ο θάνατος είναι πλέον υπέργειος.

Ό,τι απομένει από την θυσία του αίματος

Είναι κάτι κόκαλα θρυμματισμένα

κάτω από τα μπάζα με τα αλουμίνια

Και το στεγνό φωνήεν του μπετόν

που κόλασε την γη ολόκληρη.

Ο αέρας πνιγηρός γεμίζει θειάφι τα πνευμόνια.

Η ιστορία τοκίζει τις ανυπόληπτες πράξεις των πολεμοχαρών

Επί την θλίψη που σκορπιέται ολόγυρα.

Σφυρίζουν βόμβες. Σκάνε. Έτσι από συμπάθεια.

Το κρανίο ανοίγει να φανεί ο εσωτερικός πυρετός του.

Έφερες την κόλαση πολύ πιο κοντά πάλι

Ω άνθρωπε!