Μαρμαρωμένη πριγκίπισσα…

Είπε, γυναίκα –είπε, μάγισσα

Ο χρόνος έτρεχε σαν διαβατάρικη ανάμνηση

Όλα συγχρονίζονταν στην απουσία τους

Εκείνη έβγαζε κλαδιά

Και ρίζες

Γίνονταν ξωτικό του δάσους, μαρμαρωμένο – κι όμως

Κάπου φυλλορροούσε

Κάπου έχανε τις αξίες της χλωροφύλλης της

Ρυτίδωνε

Σαν μια γερόντισσα που βάφεται απ’ την ταλαιπωρία του ήλιου

Και την σημαδεύουν καλοκαίρια, χειμώνες

Για να ‘ναι σίγουρα για την ευτελή κτήση τους.

Τότε ένα πουλί

Έρχονταν να καθίσει στα κλαδιά της

Μεταμορφώνοντας το χάος της σε δυνητικό ψαλμό

Που ραγίζει τα πέπλα του δάσους.

Έλαμπε μες την στολισμένη κουρτίνα του απογεύματος

Ιέρεια μιας θρησκείας παλιάς που θωπεύει τις λυγερόκορμες νεράιδες!