Η θάλασσα…

Η μέρα διαστέλλεται σαν μέγεθος που απόκτησε συνείδηση.

Εσύ πεθαίνεις.

Αργά      σαν μία καταιγίδα που ο χρόνος της πέρασε.

Ό,τι είχες να πεις, ξεφορτώθηκε:

ασήμια, λόγια ακριβά –ό,τι είχες.

Αγωνία ν’ αγγίξεις την γλώσσα

σαν το ζεστό ψηφιδωτό που δεν του πρέπει να χαλάσει.

Αγωνία.

Όταν ξεδίπλωσες το Απόλυτό σου, όταν

συσκέφτηκες με τον άκρατο ουρανό κι οι μνήμες

βάρυναν στο κουρασμένο κεφάλι σου…- η αγρύπνια που ήρθε

να καταστρώνεις μέγιστα σχέδια ( πουθενά δεν χωράνε)

η αγρύπνια ξέσκισε με τον σουγιά της το βαθύ

σεντόνι του ερέβους, 
                                 χύθηκαν

πάμπολλα άστρα

κι η θάλασσα

δυναμομέτρησε την νοσταλγία σου,

η θάλασσα η μαργιόλα..