Οπόταν έσω γνώση…

                                    5.

Ένεκεν μιας φτώχειας που σε πλούτο αναδεικνύεται

ένεκεν της Ανάγνωσης που φέρει την ψυχή στο προκείμενο

ένεκεν του κόσμου ετούτου που καταπληγώνεται

αφ’ εαυτού του

    πρόδηλος η αρετή που ζητούν οι ποιητές και αγρυπνούν παρατρεχάμενοι

ιδεών που αμόλυντες απομένουν

να συντηρούν την Ελπίδα.

Τυγχάνω αφελής, πιστεύω σε θαύματα αλλά

είναι που θέλω να μιλώ για λυρικές οδύνες. Εσύ

που διαβάζεις τον ουρανό μες απ’ τα πέταλα του άνθους βρες

τον ίαμβο που πρέπει και που αποδίδει 
εύσημα στων ποιημάτων την μακάρια Ουτοπία.

Ο ζήλος που με έχει ο ζήλος μ’ οδηγεί-

η μέρα ξοδεύεται κάλλιστα δικαιωμένη

η νύχτα κανοναρχεί τα σημάδια μου

φευγαλέα στων ονείρων την προσφυγή η σελήνη

πίσω από τον φράχτη της κρυφοκοιτάζει.

Τύχη, Τύχη που δεν μου δόθηκες ποτέ σου, Τύχη στέρξε λίγο

να ‘ρθουν οι μέρες που θα μεγαλώσουν τα βασίλεια των παιδιών και θα κοιτά

ο ένας τον άλλον με αθώα μάτια! Γιατί

ό,τι κι αν γράφω είναι ανταπόκριση από έναν επικείμενο θάνατο αν

δεν μπούμε σε τροχιά ειρήνης που οικουμενικά λουλούδια στέλλει

και ως της κάννης την ματοβαμμένη ταξιαρχία..