Οπόταν έσω γνώση…

                               1.

Μάτι του βράχου σκληρή όψη της πέτρας και του ήλιου

Κλείνοντας την γεωλογία στο μηδέν της

Νερό του καταρράκτη υπερούσιο, ελεύθερο

Μες την πτώση του, νουνεχές

Ασύνορο, νερό αντεστραμμένο

Πίπτοντας στον αιώνα τον άπαντα

Γνώση που μετασχηματίζεται, φωτιά

Που αλλάζει όψη – ο καιρός περνά

Σκουριάζοντας τις επιθυμίες, η θάλασσα γέρνει

Κατά των θεών τις προσταγές, το ποίημα

Αφήνει την διαφάνειά του να προκόψει ανάμεσα

Σε χιλιοειπωμένα πράγματα ή λόγια

Που καρατομούνται μετά – το ποίημα

Είναι ενός άνθους ο πόνος που μέσα του

ενσταλάζει η αυγή

Τις ιαχές της – ο θούριος

Της αισιοδοξίας ζει

Μες το μένος του αέρα· στον χώρο που αγαπά τον χρόνο

Στον χρόνο που αποφλοιώνεται

Σαν ένα κρεμμύδι ρημαγμένο· ο χρόνος ο πόνος μου.

Και την ώρα της σύνθεσης, εκεί που λες βρίσκω

Το μητρικό γάλα που μ’ έθρεψε, μια βαθιά

Φωνή από τιποτένια κι όμως πολύτιμα πράγματα

Ζώνει το νυν μου με την ακμαία γιρλάντα τους

Και του φωτός η επιδίωξη μοιάζει

Με νίκη. Στον καιρό που τα ακριβά δεν τα καταλαβαίνουν

οι άνθρωποι και

Τσακίζονται όπως η λυγισμένη λεβεντιά τους.,.