.jpg)
Ίσως δεν έπρεπε να μιλήσω.
Στα μάτια μου είχα δάκρυα και τα φτερά μου
ήταν ψεύτικα, πουθενά δεν με πήγαν.
Ο χρόνος πεινασμένος τίγρης
Κυκλόφερνε τριγύρω.
Ο ρυθμός των φωνηέντων ήταν κίβδηλο νόμισμα
μιας στιγμής αλεπούς.
Τότε αψήφησα τα στοιχεία και είδα μακριά μες το μέλλον της οικουμένης
όπου μια ιερατική σιωπή καταβαράθρωνε
τον νου εκείνου που ήλπιζε ότι ο κόσμος θα καλυτερέψει..
τον νου εκείνου που ήλπιζε ότι ο κόσμος θα καλυτερέψει..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Μα είχαμε μάθει Στρατή τόσα για την ελπίδα..Λογικό δεν ήταν??
Καλό σου απόγευμα!
ελίτσα
λογικό είναι ό,τι κάνει το παράλογο να ντρέπεται που υπάρχει..
καλό βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου