Ξεδιπλώνοντας το σημείωμα που το μεσημέρι καθαρόγραψε τα τζιτζίκια του
Κατεβήκαμε κατά το ποτάμι που κυλούσε σαν πνευματική δροσιά
Ανάμεσα από βελανιδιές και φτέρη.
Ακούγονταν τιτιβισμοί των πουλιών και έτσουζε ο ιδρώτας το κούτελο.
Κάτι κοτσύφια έδεναν κλωστούλες μουσικής γύρω από δροσερά φύλλα.
Το φως νανούριζε την πλάση.
Ακολούθησα την κοίτη και βγήκα στην μεριά που ταλανίζει ο ποταμός την γειτονιά των βράχων.
Εκεί άκουσα την σπίθα της γης που άναβε σαν τσακμακόπετρα μες τον αέρα.
Στο σώμα της άφηνε λεκέδες η λάσπη και συμπύκνωνε το καλοκαίρι την δοκιμασμένη θεωρία του.
Έτρωγαν τα στίφη των εντόμων την επιδερμίδα του απογεύματος.
Στο χορτάρι έπεφταν γδαρμένα τα κορμιά της νωχελικής νύστας.
Τα τσιμπήματα της σφήγκας χάθηκαν μες το πρησμένο φως.
Ήξερα ότι τίποτα δεν θα αποδειχτεί αιώνιο και φωτογράφησα την κάθε συλλαβή χαράς που μου κατάφερε το απόγευμα.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου