Μεροδούλι στο ανοικτό χωράφι που συμπαθεί την λεγεώνα της ελαίας
Καλαμιές ανάλαφρες σαν ομοιοκατάληκτο ντέφι του ήλιου
Και αέρας
Δεσποτικός, μελτεμάκι
Που λυγίζει για να τρανέψουν χοϊκά τα φυτά.
Κολυμπούν στην θάλασσα κορίτσια σαν οι οπτασίες του καλοκαιριού
Φωνάζουν πυρ τα κύματα και τις σκλαβώνουν
Γκρινιάζει ο χρόνος ως να κοιμίσει στο αφράτο μαξιλάρι του
εγωισμούς της οικουμένης.
Φύγε από κει που δεν θα σε ανακαλύψουν να θρησκεύεις ουτοπίες
Έλα φιλέρημος στο απείθαρχο σκοτάδι της νύχτας
Και συλλογίσου πως δεν θα υπάρχεις μια μέρα
Θα έχουν αποσπάσει απουσία τα λόγια σου
Και θα τα βλέπει κάποιος όπως τις αόριστες πυγολαμπίδες.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου