Απ’ το μπαλκόνι μου βλέπω την θάλασσα.
Οι ψηλομύτες ώρες του απογεύματος
κραδαίνουν μια ζέστα μπρος τα μάτια μου· αλλά τα μάτια μου
έχουν ωριμάσει τόσο στο να αναγνωρίζουν τα όμορφα
που αγνοούν αυτό το παιχνίδι της κάψας.
Τρία κατσίκια κάθονται σχεδόν ακίνητα στο μπροστινό χωράφι·
και μια γελάδα ξαπλωμένη πανήρεμη αναλογίζεται
πότε η μέρα κιόλας πέρασε.
κραδαίνουν μια ζέστα μπρος τα μάτια μου· αλλά τα μάτια μου
έχουν ωριμάσει τόσο στο να αναγνωρίζουν τα όμορφα
που αγνοούν αυτό το παιχνίδι της κάψας.
Τρία κατσίκια κάθονται σχεδόν ακίνητα στο μπροστινό χωράφι·
και μια γελάδα ξαπλωμένη πανήρεμη αναλογίζεται
πότε η μέρα κιόλας πέρασε.
Κότες πολλές κι ένα κοκόρι
που βάλθηκε να μην πιστεύει στην τύχη του.
Πίνω καφέ, διαβάζω την σιωπή.
Μ’ ένα βιβλίο καταστρέφω τον εγωισμό μου.
Ένα μωρό παιδί με μαθαίνει να κοιτάζω
απλά και να καταργώ τα αντίβαρα
της σκέψης μου που με κρατούνε δέσμιο της συνήθειας.
απλά και να καταργώ τα αντίβαρα
της σκέψης μου που με κρατούνε δέσμιο της συνήθειας.
Αναρτήσεις
6 σχόλια:
Μια ματιά πάντα στα όμορφα, παρ' όλη τη ζέστα του Αυγούστου ....το αθώο εκείνο παιδικό κοίταγμα, σκορπά γαλήνη στο γύρω τοπίο κι αλλάζει η σκέψη κι ομορφαίνει η στιγμή...
Την καλησπέρα μου ποιητή!!!
Τι όμορφα τα αθώα μάτια...
Δέσποινα
όμορφη ήσυχη Κως!
Καλημέρα!
Μισοάγνωστη
τι όμορφη αν είναι αθώα η καρδιά!
...ένα μωρό παιδί με μαθαίνει να κοιτάζω απλά....
έτσι Στρατή!!!
χωρίς τις προκαταλήψεις που σε γεμίζει το πέρασμα του χρόνου...
Όμως ο Χρόνος είναι και μεγάλος δάσκαλος.
Αν ξέρεις...
Καλό απόγευμα Κωνσταντίνα!
Δημοσίευση σχολίου