Μες τα ιδρωμένα σεντόνια μια στάλα ύπνου που δεν έχει όνειρα.
Από την μπαλκονόπορτα βλέπω τον δρόμο.
Περνούνε οι ακούραστοι αλλοδαποί.
Μαζεύουν αλουμίνια από τους κάδους.
Ο ήλιος ακόμη είναι άτολμος και γονυπετής
Στον ουρανό προσεύχεται για σωτηρία του κόσμου.
Στα χέρια μου οι μέλισσες βουίζουν
Σαν να κυνηγούνε τα φρούτα που ολόχυμα στάζουν
Νέκταρ βαρύ από μυστικά του ουρανού.
Μια δεκοχτούρα ζει την αριθμοσοφία των πουλιών.
Δεν υπάρχει αέρας, η σιωπή γεμίζει με εκατομμύρια μυρμήγκια
Που καταλαμβάνουν το άπειρο..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου