Οι ανάσες των δέντρων ζωοποιούν τον αέρα παράλληλα
με το φως που ανεβαίνει και διασταυρώνει
το ξίφος του με τον Κώο ορίζοντα.
Μπαλκόνι πα’ στο μάγουλο του ουρανού.
Ο φίκος εμεγάλωσε και ανταρτεύει
καθώς τα πουλιά του ζητούν να γίνει εστία για χάρη τους.
Θα φύγω αφήνοντας την καρδιά μου να αγαπά αυτές τις καλαμιές
που θροΐζουνε κάθε πρωί που πίνω τον καφέ μου
που θροΐζουνε κάθε πρωί που πίνω τον καφέ μου
και μου μιλούνε αραμαΐκά.
Θα φύγω κι ας μένει εδώ μια ματιά μου
επάνω από τους φοίνικες να πλανάται, μες την ξυπόλυτη μέρα,
πάνω στις πλάκες των πεζοδρομίων που ένας καημός ιπποτών
πάνω στις πλάκες των πεζοδρομίων που ένας καημός ιπποτών
ερωτευμένων περπάτησε χρόνια παλιά
και έσβησε κάτω από τις πέτρες του φρουρίου
που ορθώνει μπόι πίσω απ’ το παλιό χαμάμ.
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
καλημέρα Στρατή
γράφεις υπέροχα!!!!-))
"Ο φίκος εμεγάλωσε και ανταρτεύει
καθώς τα πουλιά του ζητούν να γίνει εστία για χάρη τους."
Πως να μην έχει δίκιο η φίλη Χρυσούλα πιο πάνω όταν αναλογιστεί την παραπάνω εικόνα.
Κρίμα που δεν είμαι ζωγράφος ολκής για εικονογραφώ τα αριστουργήματά σου Στρατή!
Χρυσούλα Μαυροπούλου
Σ' ευχαριστώ Χρυσούλα-
κι εσύ ζωγραφίζεις υπέροχα επίσης!
Χριστόφορος
Ε τώρα εγώ τι να πω;
Εγώ φτιάχνω ποιητικές αλυσίδες κι εσύ δένεις τον κόσμο με τα πεζά σου δεσμά.
Ελπίζω να πέρασες καλά και να ξεκουράστηκες.
Είχες και μια συνάντηση που σε χαροποίησε τόσο!
Κι εγώ επιστρέφω σήμερα και τελειώνει το μέρος που λέγεται καλοκαίρι και διακοπές.
Άντε λοιπόν για τον δύσκολο χειμώνα..
Την καλημέρα μου!
Δημοσίευση σχολίου