Απόγευμα στην κόψη του ξυραφιού.
Ο αέρας λύνει τα πέδιλά του και τρέχει
ξυπόλυτος μες τα χωράφια.
Το νίκελ του ουρανού αράγιστο κι ούτε ένα σύννεφο.
Ο Θεός παντού για παντού.
Ζαλισμένα πουλιά κοσκινίζουν της δύσης την άμμο.
Τα περιστέρια γυροφέρνουν κουφάρια των δέντρων
Που μένουν σκέλεθρα ανάμεσα από τις καλαμιές.
Από τον ύπνο ξύπνησα και τα κοιτάζω.
Τα σπίτια κατοικούνται από φόβους των ενοίκων.
Πολλαπλασιάζονται και διχοτομούνται για να φτάσουν σε αποτέλεσμα πόλης.
Δρόμοι αγέρωχοι και υπεροπτικοί που φτάνουνε ως το λιμάνι.
Ακόλαστοι δρόμοι για κολασμένες συγκινήσεις συναντήσεις.
Αμάξια κάνουν τις αποστάσεις να φαίνονται επιπόλαιες.
Στο μούχρωμα όλα καθρεφτίζονται μες το γυαλί μιας θλίψης.
Ένα σκυλί γαυγίζει το φως που απόμεινε.
Η εγγονή μου θρυμματίζει τα φωνήεντα των ουρανών
Και φτιάχνει ένα παραμύθι ονειρικό που έμαθα απ’ έξω πια τώρα..
Κως 18.8.2012
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Los niños siempre ven más allá, con el corazón, con un sentimiento puro que les hace vivir en su bonito mundo de hadas y fantasía.
Un besote
Jessenia
todos los mundos que conforman las Grandes Ligas son inferiores a los del mundo de los niños y ypoleiponati de inocencia.
un beso muy dulce.
Δημοσίευση σχολίου