Κάτω από τον ουρανό και χίλια άστρα
Μορφάζουν επιθετικά μες την κρύα γαλήνη
Της νύχτας που πύκνωσε.
Η μέρα σκέπασε τα ζούδια της και τώρα
δεν υπάρχει.
Υπάρχει το σιγανό αεράκι των σφυγμομετρήσεων
Η λογού σκοτεινιά που βαδίζει προς την μεσονύκτια αντιδικία
Του μελαγχολικού με τον εσμό των νυχτερίδων..
Καλαμιές θροΐζουν αδρά
Και μία αίγα βαριεστημένα βελάζει
Κάποτε. Μου λείπουν
Τα λόγια σου
και η γεωμετρία των ποιημάτων
Που οργώνουν την γη της ψυχής
την απροσμέτρητη..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου