Αποσπώ από την μοναξιά μου τον λίθο

Αποσπώ από την μοναξιά μου τον λίθο

Τον σημαντικό για την προσωπική μου επικάλυψη – γίνομαι

Άτρωτος τοίχος, δεν σκαρφαλώνει κανείς

Ως τα ψηλά δόγματά μου- εκεί που έχω

Φυλακίσει το φως – και σας το επιστρέφω

Σαν μ’ έναν στίχο που ερμηνεύτηκε

Από εσάς καταπώς η αλήθεια μου θέλει.

Έγιναν τα οικουμενικά πικρά και δεν τ’ αντέχουνε οι ποιητές

Τρέχουνε να κρυφτούν πίσω απ’ το παθητικό τους μειδίαμα-

Μα εμένα

Άλλη έγνοια με εγκλωβίζει- θέλω να ράψω

Το νυφικό φόρεμα μιας ιδέας που είναι

Επί των πάντων η νίκη.      Κι έτσι

όπως του άξιζε να ζει ο άνθρωπος

Ο κάθε     εκεί

Που αν τον δεις απέναντι απ’ το φως

λάμπουν τα σωθικά του όλα κι είναι

Το πλάσμα το υπέροχο που θα καμάρωνε

ο κάθε δημιουργός..