Στο μπαλκόνι μου μια φέτα φεγγάρι

Στο μπαλκόνι μου μια φέτα φεγγάρι ένας ουρανός της σιωπής και τρεις η ώρα ξημερώματα τολμηρός πια τόσο είμαι που ο ίδιος τρομάζω.

Εμπιστέψου τον άνθρωπο άκου τον πόνο του- όλη μου η φωνή είναι μια λέξη που ελευθερίες αρματώνει.

Τίποτα να δικαιολογήσω- είμαι αθώος

κι απ’ τα κρίματα που έγιναν κι από κείνα που θα ‘ρθουν, είμαι αθώος

από το δικαστήριο των πουλιών που ζήτησαν να επαινέσουν την αυγή σοφολογιότατο ήλιο.

Αν χαθώ μες σε μνήμες φωτιάς αν η πατρίδα μου κι άλλο πονέσει

το ναι που είναι όχι θα υπερβώ και θα εγγράψω

λόγια λόγων που αλληλέγγυο με φέρνουν στην αγάπη.

Κοιμήσου ήσυχα τώρα-

ο ύπνος ανοίγει μια πόρτα παράξενη απ’ όπου

ο θεός σε κοιτάζει που είσαι εκείνος

που ο δυναμίτης του μυαλού του ανατινάζει

ορυχεία χρυσοφόρων πακτωλών θησαυρών..

                                   4.8.2012