Ο ΜΗΝΑΣ ΗΘΕΛΕ ΙΟΥΛΗΣ

                    

Πολλή ώρα στάθηκε σ’ ένα τοπίο του μυαλού μου ο φίλος-

γενναία-

θέλησε να φωνάξει αλλά σκέφτηκε

ότι αυτή η βαρεμάρα του αγεριού θα του αφαιρούσε την επιβλητικότητα

-τ’ άφησε τότε.

«Μάθετε, λέω, να μην είστε σούρουπα, νάστε πρωινά»

ψιθύρισε που να τον ακούσει μονάχα το αυτί του.

Κοιμόταν.

Όλα τα προηγούμενα σε όνειρο!

Τον ξύπνησε ένας κρυφός σεισμός εσωτερικής κίνησης

που γκρεμίζονται τα σπλάχνα και στην θέση τους

ξεφυτρώνουν βιαστικά ερείπια πόλης απ' όπου

ακούς φωνές πλακωμένων κάτω απ’ τα άγρια δάπεδα της ιστορίας.

                            Ο μήνας ήθελε Ιούλης.  Λοιπόν....

Η μέρα Κυριακή σηκώνοντας μία μεγάλη πέτρα να την απολύσει

πίσω του,

στην γη

ενός έρωτα τσεβδού και κολασμένου.

Μπόρεσε ένα τραγούδι λυπημένο:

όλο βάσκανα λόγια

τρύπιο θάρρος , φιλολογίας μεθυσμένης.

Αλίμονο γι’ αυτόν-

μόνο για την ζωή του  «ζήτω!»

                                     Αυλίδα 25/7/82