Το μελάνι χύνεται πάνω στο χαρτί κι η διθυραμβική μέρα αγνοεί τα γεγονότα

Το μελάνι χύνεται πάνω στο χαρτί κι η διθυραμβική μέρα αγνοεί τα γεγονότα της και ζώνεται μυριάδες έντομα λόγια που τσιμπούν το κορμί της όσο να γίνει το αίμα ένας καημός από λιωμένο κρύσταλλο Αίσθημα.

Χλιμιντρούν άλογα της επιθυμίας και βιολιά σκορπούν την μουσική στο υπερπέραν των αναζητήσεων.

Ό,τι ψάχνω είναι καημός.

Επιδέξια χειρίζομαι μια σιωπή από ατόφιο μετάξι.

Ο ήλιος κανιβαλίζει πάνω στις φραγκοσυκιές. Η ζέστη δένει κόμπο
το κίτρινο πουκάμισο του πρωινού. Η σκέψη μου

Ξανά ζωγραφίζει.

Οικόσιτα γλαστράκια παθιάζονται  με τους βασιλικούς.

Ε ρε άρωμα!

Ο φθόγγος της καρδιάς είναι μια συλλαβή που δικαιώθηκε μες τον ορίζοντα.

Πλουταίνω, με όλα πλουταίνω.

Φιλοσοφώντας ες μάτην κι ακουμπώντας τον σάκο μου με τα πειστήρια
της αθωότητας πάνω στο πεζουλάκι του Αυγούστου.

Η νύχτα σαν έρθει ας μου αποδώσει εύρετρα μιας προσευχής που ένιωσα να λάμπει ανάμεσα στα βότσαλα της παραλίας του Νότου.

Όπου υπήρξε και υπάρχει εν δυνάμει Θεός.